Sabrina Laan is 32 jaar en trotse moeder van Ties en Floor. Met Floor
in haar armen word ik ontvangen op het bedrijf van vrachtvervoerder Bultsma in Andijk. Gelukkig is er vrachtwagen aanwezig en maken
dan ook snel de foto bij de truck want Sabrina is ook vrachtwagenchauffeuse.

Half Andijk en half Bovenkarspels. Wat heeft dat nu met ons dorp te maken? In principe helemaal niks maar er is toch wat Wervershoofs te vinden bij Sabrina. Ten eerste woont ze er. Samen met Chiel Bultsma en haar twee eerdergenoemde kinderen. In eerste instantie op de Zeeweg wat voor Chiel de grens was. “Hij wilde niet verder in Wervershoof maar is toch gezwicht voor het gemak van een vrij nieuw huis aan de Vooruitgang. We zijn geen klussers en het huis aan de Zeeweg is daar onderhevig aan. Een nieuw huis heeft daar nog niet zoveel last van.  Bovendien is Wervershoof gezelliger.”
De eerste 8 jaar van haar leven woonde Sabrina in Andijk op het Buurtje en daarna op de Kleingouw. Andijk West dus. “En dan trek je al gauw naar Wervershoof toe qua vrienden, uitgaan ed. Het is toch zo’n beetje hetzelfde gevoel.”

Sabrina heeft de kappersopleiding gedaan en heeft ook wel wat haren geknipt door de jaren. Het was het toch niet dat kappersvak. “Ik werkte veel maar het verdiende niet naar behoren. Daarna heb ik nog wat bij de Thuiszorg gedaan als tussenfase. Maar ik dacht al snel daarna waarom ga ik niet gewoon vrachtwagenchauffeuse worden?”
Eerst had ze de gedachte om dat bij een ander bedrijf te doen maar bij het bedrijf van haar vriend, en vierde generatie, Chiel Bultsma (een echt familiebedrijf opgericht door Hielke en later voortgezet door Eize en daarna Hielko) zijn ook werkzaamheden wat ze wel mooi vind. “Ik hou wel van autorijden en motorrijden en dat soort dingen, ik vind het niet eng ofzo. Ik had het wel al veel eerder moeten doen. Maar ja, achteraf kijk je een koe in z’n kont.” (tekst loopt onder de foto door)

Ze rijdt eerst zeecontainers en daarna alles eigenlijk. Verbaasd is ze over de hulp die ze heel vaak aangeboden krijgt tijdens de vele ritten die ze gemaakt heeft. “De goederen moeten op een plek gezet worden maar als het niet lukt mag je het ook ergens anders neerzetten wordt er wel eens gezegd tegen mij. Dat vind ik altijd wel grappig. Maar waarom zou een ander het wel daar kunnen neerzetten en ik niet? Er wordt nog vaak gedacht dat wij dat niet kunnen. Gelukkig komen er al meer vrouwen achter het stuur van een truck.” Thats the Spirit. Dat bezit Sabrina zeker. “Geen poespas, gewoon doen en dan is het weer klaar en gaan we weer verder. Ik krijg ook vaak duimpjes als ik langs de weg zit als ze mij zien zitten. Dat is een leuk gebaar.”
Ook al zijn het soms lange dagen de tijd vliegt voorbij voor Sabrina. “De rijtijdenwet gooit soms wel eens roet in het eten. Soms kan je net je ritje niet afmaken binnen de vier en een half uur terwijl dat wel beter uitkomt. Maar het is goed dat het er is, anders jakker je ook maar door en achter het stuur in slaap vallen kan natuurlijk niet.”

Voorheen wilde moeder Sabrina eigenlijk geen kinderen. “Op slot denk je van: het is toch wel leuk. Dat komt voort uit de gedachte dat ik voorheen de hele week te werk was en dan heb je daar geen tijd voor. In één keer leek het me toch wel leuk, ofzoiets. Ik weet eigenlijk niet wat het was, het was er gewoon. Nu heb ik er dus twee en dat is genoeg. Ik ben er klaar mee met die zwangerschappen.”